Megan heeft van de behandeling van donderdag veel pijn overgehouden. Blijkbaar gaat her er bij een ruggenprik niet heel zachtzinnig aan toe, ze wordt onder narcose als een bolletje in elkaar gedrukt om de naald veilig langs de ruggenwervels te kunnen brengen. Vervolgens wordt een een bepaalde hoeveelheid hersenvocht uitgehaald en precies dezelfde hoeveelheid cytostatica toegediend. Beide zaken tellen bij elkaar op waardoor er dus vooral veel pijn overblijft.
Vooral in de nacht van vrijdag op zaterdag had Megan veel pijn waardoor ze niet kon slapen en veel moest huilen. Daar mag ze dan 500mg paracetamol voor krijgen, wat helaas niet veel helpt. Ik ben even bij haar in bed gaan liggen om haar te troosten en met haar te praten. Het is echt hartverscheurend om te horen wat er door haar hoofdje gaat... Ze zegt dat ze het gevoel heeft dat ze in het ziekenhuis haar lach weghalen. Daarna vertelde me dat ze het gevoel heeft dat ze papa's en mama's harten breekt met alles wat er gebeurt. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten als je kindje van 8 met dit soort dingen bezig is. We proberen om vrolijk te zijn maar kinderen pikken haarfijn de golflengte op waar je zelf op zit met je gedachten... Gelukkig kunnen we in het ziekenhuis terugvallen op een kinderpsycholoog want het is heel belangrijk dat als ze straks beter is, ze mentaal er ook bovenop is!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten