Megan heeft leukemie

Man, man, man, wat een dag en een nacht. Megan en mama zijn vannacht in het VUMC in Amsterdam gebleven. Melanie, Michael en papa bleven in Almere achter, zonder veel informatie...

De volgende ochtend met de hele family naar Megan en mama toe. We wisten toen nog niet wat ons stond te wachten, misschien onderbewust al wel maar dat geloof je niet en wil je vooral niet geloven. Ze had dus inmiddels een bloedtransfusie gehad waardoor ze weer wat leven op haar gezicht had.

Verder had ze vocht gekregen via het infuus en lag aan de hartbewaking. Vreselijk om al die slangetjes en draadjes aan je kind te zien.

Vroeg in de ochtend was Megan naar de operatiekamer gebracht waar ze onder narcose was gebracht. Daar hebben ze een beenmerg- en hersenvochtpunctie gedaan.

'S middags kwam het nieuws. We werden door de arts gevraagd even mee te komen, de verpleegkundige bleef even bij de kinderen op de kamer. Daar zaten we dan. Papa had nog steeds een rotsvast vertrouwen dat er nu goed nieuws zou komen. Dat was dus niet zo. Ze hadden de uitslag van de puncties: Megan heeft leukemie.

Je weet niet hoe je moet reageren. De wereld stort in. Mama had er al een lange dag en nacht op zitten en dit kwam er ook nog eens bij. We barstten allebei in huilen uit. Hoe moest het nu verder met onze lieve kleine meid? Waarom Megan? Het is zo onterecht, zo'n klein meisje. Waaraan heeft ze dit verdiend? Maar ook: hadden we het eerder kunnen weten? Hadden we eerder naar de dokter moeten gaan?

Het resultaat van de hersenvochtpuntie was nog niet binnen. Visueel leek in ieder geval alsof hier geen witte bloedlichaampjes in zaten, wat dus goed nieuws was.

We hebben veel informatie gekregen waarvan de helft niet is blijven hangen. Er werd ons verzekerd dat we binnen no time 'ervaringsdeskundigen' zouden zijn...