Terug van de operatie!

Wat zijn we ontzettend blij en dankbaar dat Meggy weer bij ons is, en wat zijn we bang geweest voor haar. Ze is gewoon een enorme sterke en dappere kanjer!

De operatie is helemaal goed gegaan hoewel het moeilijk was om de ader te vinden. Er zijn twee incisies gemaakt waarmee de broviac ingebracht is en aangesloten op een hoofdader van het hart. Gelijktijdig zijn er ook een beenmergbiopsie en ruggeprik gedaan. Via de ruggeprik is de eerste chemo ingebracht aangezien er eerder een leukemiecel was gevonden in het hersenvocht.

Toen we Megan naar de operatiekamer hadden gebracht stond ons dus een onaangename verrassing te wachten. De verpleging zei terloops dat Megan een PAC zou krijgen waarop de anesthesist schreeuwde dat we geen bullshit moesten praten en dat ze een broviac zou krijgen en dat hij dit soort onzin niet meer wilde horen.

We schrokken ons kapot toen er opeens een wijziging in het plan was waarvan wij niet afwisten, sowieso wisten we niet wat een broviac nou weer was. Gelukkig hadden Magda en ik de aanwezigheid van geest (nog net) om de hele boel stil te leggen totdat we met de chirurg hadden gesproken. Deze man legde ons heel respectvol en rustig uit wat er aan de hand was: ondanks het feit dat de trombo's hoog waren, waren het niet haar eigen cellen. Die stonden namelijk die ochtend op 20. De chirurgen hebben daarom met de hele staf overlegd inclusief een professor van het VU en besloten een andere oplossing te kiezen. De broviac is namelijk minder gevaarlijk als een PAC. Doordat haar eigen trombo's zo laag staan bestaat het gevaar voor een fatale bloeding. Dat en het gevaar voor een klaplong heeft de wijziging tot gevolg gehad. De chirurg vroeg ons of we een klacht wilden indienen tegen de ontoelaatbare reactie van de anesthesist. Nee, dat hoefde niet, als iemand hem maar uitlegde dat dit niet een manier van doen is bij een kind van acht!

Daarna ging Magda met Megan mee naar de narcosekamer voor de slaap. Daar gebeurde weer een heel vervelend voorval. Magda vroeg aan de anesthesist of het mogelijk was om de narcose langzamer in te spuiten omdat het haar de eerste keer zo pijn had gedaan (door de kleine adertjes). Hij barstte in woede uit en zei dat Magda het maar zelf moest doen en hij op de gang zou gaan staan.

Dat was het moment dat onze lieverd brak. Ze was zo dapper geweest de hele tijd, tot dat moment. Maar nu werd ze bang door de boze reactie. Ze barstte in huilen uit en dat een paar seconden voordat ze in de narcoseslaap viel. Zo erg om je kind op die manier een operatie in te zien gaan. Toen Magda bij mij kwam in de wachtkamer (er mag maar één ouder bij de narcose zijn) stond ze te trillen van emotie op haar benen. Het is zo ongehoord wat deze man deed!