En we klimmen weer

We hebben vandaag twee geweldige berichten gekregen van de oncoloog.

Gisteren is tijdens de operatie bloed afgenomen voor de prednison respons. Hierbij wordt na één week  behandeling met prednison vastgesteld hoeveel leukemiecellen er zich nog in het bloed bevinden. De respons bij Megan was erg goed, de leukemiecellen zijn drastisch gedaald. De behandeling slaat dus erg goed aan! Dit is een belangrijke, vroege, mijlpaal in de behandeling omdat dit een goede indicatie is van het succes van de behandeling. Doordat de respons goed is wordt het ingezette protocol 10 voor ALL doorgezet en hoeft niet afgebroken te worden voor een nog zwaardere behandeling.

Verder dus nog een geweldig bericht. Megan mocht vandaag naar huis voor twee nachten. Om haar te laten aansterken heeft ze een bloedtransfusie en een bloedplaatjestransfusie gekregen. We moeten uiteraard erg voorzichtig zijn omdat ze geen weerstand heeft tegen virussen en bacteriën en dus regelmatig haar temperatuur controleren. Haar kamer blijft gereserveerd voor haar omdat we vrijdag weer terug moeten zijn.

Op weg naar de auto zijn we bij de poliklinische apotheek van het VUmc gestopt om haar recept op te halen. We hebben werkelijk een hele tas vol met medicijnen meegekregen. Even schrikken om te zien hoe ontzettend veel ze moet gaan slikken om gezond te blijven tijdens de chemobehandelingen.

Een dag als vandaag is wel een mooi voorbeeld voor de emotionele achtbaan waar we inzitten. De ene dag sta je doodsangsten uit voor je kleine meid, de volgende dag ben je dolgelukkig dat ze weer even naar huis mag. Ik hoop dat we hier steeds meer aan gaan wennen, maar vooral dat Megan er ook aan went. Ze is duidelijk ontdaan door alles wat er is gebeurt wat zich uit doordat ze veel voor zich uit zit te staren en toch wel down lijkt. En dat is natuurlijk ook geen wonder, we moeten er op gaan letten dat ze het op de juiste manier gaat verwerken en zelf ook de lichtpuntjes ziet en koestert.