Uiteindelijk bleek dat de vorige nacht nog niets voorstelde. Nu we weer uit elkaar gescheurd waren, mama en Megan in Amsterdam en Melanie, Michael en papa in Almere, en meer informatie hadden dan we wilden, kwamen we echt in de doffe ellende terecht.
Natuurlijk moet je er voor de andere kinderen zijn, en mama moest er voor Megan zijn. De andere momenten hadden twee smaken: apatisch of in-en-in verdrietig. Ik heb 's nachts stilletjes op de wc zitten janken. Later ging het wel weer.
Inmiddels waren opa en oma van de vakantiebestemming naar Almere gekomen. Dat was echt super, die hulp was zeer welkom.
Die ochtend met opa en oma en de kids naar het ziekenhuis gegaan. Het was moeilijk om elkaar aan te kijken en niet weer in huilen uit te barsten. Uiteindelijk lukte dat dus ook niet. En dat was prima, je hoeft je in dit soort situaties ook niet altijd groot te houden.
Je merkt dat je je aan ieder lichtpuntje vastklampt. Door de bloedtransfusie had Megan weer een lekkere kleur op haar gezicht. Ook al weet je dat dat door het extra bloed komt, ben je dolgelukkig daarmee.
Megan was net terug van een foto maken. Toen ze klein was had ze namelijk een hartruisje en een potentiele zwakte aan het hart is niet handig aangezien de rits aan medicijnen en chemo's die ze gaat krijgen het hart kan verzwakken. Gelukkig was de uitslag goed: geen enkele reden tot ongerustheid.
Ook zijn ze direct vandaag al met Prednison gestart, wat eigenlijk een voorloper op de chemokuur is. Prednison ruimt de slechte witte bloedcellen op.
Op zich houdt Megan zich goed, gedurende de komende week weten we meer. Wel gaat het komende half jaar een tijd worden van in-uit ziekenhuis. In totaal moeten we rekening houden met twee jaar volgens de artsen.
Het type leukemie dat Megan heeft is de meest voorkomende vorm die goed te behandelen is. Daar houden we ook aan vast en vertrouwen op een goede uitkomst!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten